1 nov 2009

Buuuuuuuuuuuuuf!


¿como decirlo sin decirlo? No es culpa de nadie. Lo sé. Siempre llego en un mal momento.

Que mala suerte. De la euforia y la pasión al llanto desesperado y la tristeza.

O no aparece esa persona o cuando la conoces no es el momento.

Alma frágil, corazón débil. No lo entiendo. Después de todo debería ser más fuerte, no? Pues parece que soy más sensible. Siempre me lo digo…”soy mi propio veneno”.

Estoy petrificada. Desmontada. No quiero buscar un porque…no lo hay, uno de solo no.

De nuevo en catarsis. Ni hacia delante ni hacia atrás. Sólo vivir quiero; querer quiero.

-¡Adelante!- me digo. Volveré a salir adelante, tantas veces lo he hecho…pero por el camino parte de mi ser sufre, sufre mucho. Para esto del amor no soy nada fuerte. Solo el tiempo me cura. Y además no aprendo. No soy prudente. Doy, siento, quiero, amo, río.

Las de veces que he tropezado…y las que tropezaré. Ahora sólo escribir me alivia. Ni comer, ni beber, ni fumar.

Buenas noches y buena suerte.

3 comentarios:

Jaume dijo...

Esther:

Por favor no aprendas, sigue sin ser prudente, dando, sintiendo, queriendo, amando y riendo, porque como tu dices esa eres tú...
Así que aunque jodidamente destrozada, cuesta verlo, no cambies nunca, se tú... eso esperamos los demás de ti.

Na nit.... petons estrellats

Solsolet dijo...

Gracies!

Arda dijo...

M'entristeix veure que pateixes. No t'ho mereixes, segur que no.
Recordes el que et vaig dir un dia?.
No pateix el que no te cor!.
Beneit patiment, doncs.
Ja se que fa molt de mal....ho se.
No deixis d'escriure, no deixis de somiar, no deixis d'estimar....MAI!.
Una abraçada plena de tendresa.